Het schilderij is wat het is.
Door zich te richten op de waarneming, het bewustzijn, opent het een zintuiglijke en fysieke dimensie die het (intellectuele) denkproces abrupt stopt. In het hart van het leven van de toeschouwer manifesteert het zich dan.
Ik handel spontaan, alsof het automatisch, intuïtief gaat. Wat mij drijft is een volledige en voortdurende concentratie.
Bij het weer verbinden van mijn 'verspreide stukken' word ik me bewust van wat ik tegenkom, wat duidelijk is, die continue stroom, zonder begin of einde, die op zichzelf de manifestatie van de geest is. Door te proberen de afwezigheid van scheiding tussen de elementen en hun gekoppelde kenmerken waar te nemen op een manier voor de toeschouwer, creëert het schilderij zichzelf.