Bart Decq doet ons breken met onze gewone kijk op materiaal, die er een is van blindheid voor de intrinsieke kwaliteiten van de structuur van de voorwerpen, ten voordele van hun utilitair vermogen of hun inhoud. Niet wat ze zijn wordt gezien, maar waarvoor ze dienen en wat ze voorstellen. Bart Decq toont ons de textuur van de dingen tot op de draad, een leidraad voor het oog dat plots inzicht verkrijgt in de huid van de ‘materie’, alsof er onverwachts een loep tussen de blik en de dingen geplaatst wordt: het materiaal als staal van wat het zelf is.

Zijn beelden staan daar in hun naakte materialiteit zichzelf te zijn, en laten hun fundamentaliteit schitteren. We krijgen geen mineralogische caleidoscoop te zien, verre van. Wel brute onlieftalligheid, een en al weerbarstige agressiviteit, zowel tactiel als visueel. (Uit een tekst van Willem Elias)