In de schilderkunst van Frank Kenis wordt iets onthult waardoor we in onszelf kunnen verdwijnen. Hij schildert niet de dingen zelf, maar het effect dat ze teweegbrengen. De dingen worden in een welbepaalde sfeer ondergedompeld, ze worden niet plastisch geëxpliciteerd, maar ze zinspelen veeleer op een diepere betekenis. In de manuele act van het schilderen zelf voltrekt zich een mentale terugkeer naar de levenservaringen die er toe doen. Zo licht hij een tipje op van de sluier van de werkelijkheid waarin we allen leven. De wereld die we te zien krijgen door zijn ogen is gekenmerkt door afwezigheid, fragiliteit, verdwijnen, kwetsbaarheid, verborgenheid.