Peter Van Impe plaatst de toeschouwer in een droomwereld. Een offer in de vorm van een vat van hout, doek en was. Een belichaamd idee in een kajak van hout en paraffine met daarin een gedicht. De poort van alles en niets in brons. De schaduw van de schaduw gemaakt van gips en teer. Het lichaam is een vat op zijn weg, de stroom volgend, als een blad in de wind, cirkel van gedachten. Rimpelend in water, het oor van de zool als een zeeschelp in brons. Hij laat zich inspireren door de dromen en visioenen. De improvisatie door het sjamaanritueel van Inuit, Mongools, Balkannaties en Tibet een basis geven aan een taal van vormen en sentimenten die in zijn oeuvre voorkomen.